United Kingdom. Vol.1

0
2025

Introduction

Шетелге сапарға бармағалы біраз болды. Бүгін түнде жолға шығамын.

Балалық шағыңызда байқауларға қатысып, шетелге сапарлау жүлдесін жеңіп алып, ата-анаңызды қыдыртып келу арманыңыз болған кездер есіңізде ме? Неше түрлі телебайқаулардың шарттарын орындап, хат жолдап әуреленіп жатқанда, үлкендер бұған күліп қарайтын, өйткені сенбейтін. «Өзінің таныстары жеңіп кетеді, қара да тұр», — дейтін.

Мен екі рет осындай мүмкіндікті жеңіп алдым. Бірақ ересек шағымда. Бірінші рет осыдан төрт жыл бұрын туиттерде бір турагенттіктің байқауын көзім шалды. Шарты қиын емес көрінді: өздері бір сурет жүктеген, бар болғаны соған күлкілі пікір қалдыру керек. Ойға келген бірдеңені жаздым да, ол туралы ұмытып кеттім. Келіншегім қатысып қайтесің, бәрібір өзінің адамына береді дегені есімде. Сөйтсем, бәрінен озған қалжыңбас өзім болып шықтым. Ең қызығы, сол кезде жұмыстарыммен әрі жүгіріп, бері жүгіріп, жүлдемді екі жылдан соң ғана кәдеге асыра алдым. Турагенттіктің өкілі таң қалып, әдетте елдер жеңіп алса бірден шекара асуға асығады, сіздей адамды бірінші рет көріп тұрмыз деді. Тіпті естелікке суретке де түсіріп алды. Сөйтіп, келіншегіммен Үндістанға демалысқа барып қайттық.

Бұл жолғы жеңісім тіпті күтпеген жаңалық болды. British Council Kazakhstan ақпанда эсселер байқауын ұйымдастырып жатқанын көрдім. Байқаудың аяқталуына бірнеше сағат қалғанда жарты беттік шығармамды жолдап, 1200 эссенің ішінде менікі топ жарып шықты. Жалғыз жүлде — Ұлыбританияның Кардифф қаласына сапар шегу — өзіме бұйырды. Сол жерде екі апта бойы қарқынды түрде ағылшын тілін оқытады.
Жылына 365 күн үйінде отырмай, әлемді аралап жүретін бір блогердің «байқауларда жеңгіңіз келсе, оларға қатысу керек» деген сөзі бар еді, қарап отырсам, рас екен.
Сапарымның күнделігін осында жазып отырамын.

Фейсбукта 2017 жылдың 19 мамырында жарияланды 

 

Кардифф. Бірінші күн

Көп болмаса да, алғашқы әсерім мен әзірге естіп-білгеніммен бөлісе отырайын. Уэльстің астанасымен танысу оның әуе қақпасынан басталды. Амстердамнан бір сағаттай уақытта ұшып жеттім. Кардиффтің әуежайы кішкентай екен, кезекте тұрып та үлгермедік, ұйқылы шекарашы ырымын жасап келу себебімді сұрады да, төлқұжатыма штампын ұрды. Жүргізуші күтіп алды. Әуежайдан қалаға дейін жарты сағаттық жол екен, ақтаулықтар түсінеді. Шопырлардың әңгімесі барлық жерде бірдей, Киз елде өмір сүрудің қымбат екенін алға тартып, екі аптадан соң осында өтетін Чемпиондар лигасының финалын қатты сынға алды. «Стадионымыз сексен мың адамды сыйдырады, орындардың тең жартысын УЕФА өзіне алып алды, жиырма мыңы Ювентустың, қалған жиырма мыңы Реалдың жанкүйерлері. Біз үшін жасап жатқан жоқ, әйтпесе билеттің бағасын удай қыла ма?» — дейді. Әсілі, саясатты айтпайтын жүргізуші жоқ шығар әлемде. Өзі бастады: «Анда-санда орыстарды тасимын, Путиннің істеп жатқандарын ессіз қолдайтыны таң қалдырады. Путиннің саясаты қауіпті. Оның фотографы да қатырады: денесің жалаңаштап, аттың үстінде түсіріп жүр. АҚШ-та Трамп: оның да ойында не жатқанын болжай алмайсың».

Ауа райы қызық екен. Бұлтты аспан, жаңбыр себелейді, сосын күн ашылып, артынан қайта құяды.

Орталыққа барып, серуендеп келдім. Автобуспен жүру ыңғайлы көрінді, 13 фунтқа (1 фунт 410 теңгедей) бір апта бойы шексіз жүру тарифын сатып алдым. Бұл елде музейлерге кіру тегін болып шықты. Кардиффтің ұлттық музейі солянкаға ұқсайды: археология, ботаника, бейнелеу өнері, геология бойынша жәдігерлерді бір ғимаратты жинапты.

Фейсбукта 2017 жылдың 21 мамырында жарияланды 

 

Два мира — два подхода

На исходе третий день моего пребывания в Кардиффе, столице Уэльса. Поездка стала возможной благодаря эссе, которому удалось вырвать первое место среди 1200 заявок в конкурсе от British Council Kazakhstan. Итак, я приехал сюда на две недели, чтобы учить английский язык.

Еще находясь в Казахстане убедился в основательном подходе приглашающей стороны. В анкете они спрашивали, сколько часов в неделю мне удобно учить язык, есть ли у меня требования в силу физических особенностей, на какие продукты имею аллергию, что не приемлю, как хочу разместиться — разделить комнату в общежитии, жить отдельно или же поселиться в принимающей семье. Решил, что две недели — не так уж много для изучения языка и с целью максимального погружения в среду выбрал последний вариант. Семья эта состоит из двух милых человек — супругов Дэвида и Шэрон (о них подробней расскажу как-нибудь в другой раз), а также вест-хайленд-уайт-терьера по кличке Лилли.

В доме помимо меня комнаты занимают еще двое парней — студенты из Японии и Катара.

Харуто здесь уже третий месяц и будет тут еще до конца декабря. Сторонники внедрения трехъязычного образования с первого класса будут неожиданно удивлены ответом этого парня, который учил английский только с двенадцати лет. Как он признается, в Японии школьники шесть лет зубрят грамматику и по окончанию школы не умеют говорить на английском. Однако благодаря трудолюбию этот парень достиг невероятных успехов в разговорном языке, закономерным итогом чего стал перевод Харуто в другую группу, выше уровнем. Здесь я хочу остановиться на сумасшедшем трудолюбии японцев, уже ставшем притчей во языцех. Известно, что этот народ до двадцати пяти старается насладиться путешествиями, а потом с головой погружается в работу и пашет до выхода на пенсию. Один мой знакомый, учившийся в стране восходящего солнца, в диком удивлении писал мне: «Баке, если бы мы умели пахать как они, то наша страна давно была бы развитой».

Харуто говорит: «У моих друзей есть братья и сестры, а я единственный ребенок. Мои родители небогатые и решили, что если будет второй ребенок, то они не смогут дать двоим полноценное качественное образование». И, осознавая это полностью, он упахивается до изнеможения. В этом залог его успехов тут. Мы с ним быстро нашли общий язык и интересы.

Парень из Катара сильно отличается от японца. Я даже не знаю его имени, хотя знакомство между нами уже состоялось, правда, не в самых желанных условиях. С первого дня моего пребывания я слышу его голос, он уже звенит у меня в ушах. Араб говорит громко, непрерывно, иногда кричит, часто ржет и все это пробивается через стену. Он тоже приехал сюда за языком. Вначале мне казалось, что он усердно занимается, выговаривая вслух английские слова на свой лад, но выяснилось, что он все время смотрит футбол и громко болеет, играет в компьютерные игры и эмоционально реагирует. Постоянно говорит с кем-то по телефону. Никогда в жизни я не встречал человека, чей рот не ведает хотя бы часового отдыха. В первую ночь он говорил до двух часов. На следующий день продолжил, вымотал мне все нервы и, не стерпев, после обеда я постучал ему в дверь. Вышел смуглый парень, глянул на меня, как на быдло. Я извинился за причиненные неудобства, объяснил ситуацию и попросил говорить тише. «Ок, ок», — обещал он мне, но, видимо, тут же про себя послал меня на*уй, ибо после тише не стало. Блин, о чем может бесконечно говорить человек, живущий один? Я бы арабский выучил только за тем, чтобы понять, о чем он все время тараторит.

Харуто признается, что после учебы желает работать в международной компании, занимающейся логистикой.

Из араба, наверное, выйдет хороший оратор, да вот, куда с этим пойдешь, когда закончится нефть? Когда американский политолог Джордж Фридман предсказывал Японии статус региональной державы, а арабам — угасание ближе к середине нашего века, его, наверное, также подза*бал говорливый араб в соседнем номере.

На фото: с моего двора открывается вид на Кардифф, в центре которого виден стадион Миллениум (впрочем, его тут видно с любой точки). Здесь в скором времени сойдутся в противостоянии Реал Мадрид с Ювентусом.

Опубликовано в фейсбуке 23 мая 2017 года

Продолжение:

United Kingdom. Vol.2

United Kingdom. Vol.3

United Kingdom. Vol.4

ОСТАВЬТЕ ОТВЕТ

Пожалуйста, введите ваш комментарий!
пожалуйста, введите ваше имя здесь

Этот сайт использует Akismet для борьбы со спамом. Узнайте, как обрабатываются ваши данные комментариев.